Moderator: praczas-opensources
przez beret » października 23 2012 - 09:44:54
przez beret » października 23 2012 - 10:04:37
Dwie rzeczy napełniają umysł coraz to nowym i wzmagającym się podziwem i czcią, im częściej i trwalej się nad nimi zastanawiamy: niebo gwiaździste nade mną i prawo moralne we mnie.
przez KimKolwiek » października 23 2012 - 19:16:23
Codziennie Gra odkrywała przed nim coś nowego, coś, czego nie wiedział, nie przeczuwał. Jak to było możliwe?
Jednym z pierwszych poleceń był sen. Żeby przesunąć się o następne pole, dziedzicowi musiało się przyśnić, że jest psem.,Jakie to dziwaczne” – myślał z niesmakiem. Ale kładł się do łóżka, myślał o psach i że on sam mógłby być psem. W tych wizjach przed zaśnięciem wyobrażał sobie siebie jako psa, ogara, który tropi wodne ptactwo i ugania się po błoniach. Lecz w nocy jego sny robiły, co chciały. Trudno było w nich przestać być człowiekiem. Pewien postęp pojawił się wraz ze snem o stawach. Dziedzicowi Popielskiemu przyśniło się, że jest oliwkowym karpiem. Pływał w zielonej wodzie, w której słońce było ledwie rozmytym światłem. Nie miał żony, nie miał pałacu, nic do niego nie należało i nic go nie obchodziło. To był piękny sen.
„Tego dnia, kiedy Niemcy zjawili się u niego w pałacu, dziedzicowi przyśniło się wreszcie nad ranem, że jest psem. Biega po rynku w Jeszkotlach i czegoś szuka, sam nie wie czego. Wygrzebuje spod sklepu Szenberta jakieś ogryzki, ochłapy i zjada je ze smakiem. Pociąga go zapach końskiego gnoju i ludzkie odchody w krzakach. Świeża krew pachnie jak ambrozja.
Dziedzic obudził się zdziwiony. „To nieracjonalne, niedorzeczne” – pomyślał, ale się ucieszył, że Gra będzie mogła toczyć się dalej.
Niemcy byli bardzo grzeczni. Pułkownik Gropius i jeszcze jeden. Dziedzic wyszedł do nich przed dom. Starał się zachować dystans.
– Rozumiem pana – skomentował jego kwaśną minę kapitan Gropius. – Niestety stoimy tu przed panem jako najeźdźcy, okupanci. Jesteśmy jednak cywilizowanymi ludźmi.
Chcieli kupić dużo drewna. Dziedzic Popielski powiedział, że zajmie się dostarczeniem drewna, ale w głębi duszy nie miał zamiaru odrywać się od Gry. Na tym cała rozmowa okupantów z okupowanym się skończyła. Dziedzic wrócił do Gry. Cieszył się, że był już psem i może teraz posunąć się na kolejne pole.
przez Svent » października 29 2012 - 19:40:12
przez Olcysko » grudnia 22 2012 - 04:03:20
I jak ja jej rozwiązałem ten sznurek, to ona mnie podziobała, o, podziobała. Bo ona nie wiedziała, że ja chcę dla niej dobrze!
No więc tak. Teraz już wiecie jak było. Nie chciałam wam mówić na początku, bo wolałam, żeby Jacek opowiedział sam. Jak widzicie, chciał zrobić dobrze, a wyszło źle. Chociaż, bo ja wiem, czy tak bardzo źle... Ciekawa jestem, co o tym sądzicie. Dobranoc. I nie myślcie sobie, że ja już nigdy więcej nie zabiorę Jacka ze sobą na bazar. Nie, nic podobnego. Jutro znowu idziemy po zakupy.
przez kitaro » grudnia 26 2012 - 19:06:13
przez beret » stycznia 17 2013 - 16:21:50
Według legendy Stanisław Warszycki (herbu Abdank właściciel dóbr Sencygniowa, pan na Dankowie, marszałek trybunału koronnego, senator i wojewoda mazowiecki (1630–1651), starosta piotrkowski, kasztelan krakowski od 1651, miecznik łęczycki i wojewoda sandomierski), był człowiekiem zamożnym , ale złego charakteru. Srogi i nielitościwy był zarówno dla służby jak i dla swoich kolejnych żon. Jedną ponoć za niewierność żywcem zamurował i wysadził tę część zamku, inną chłostał publicznie. Dopóki... nie spotkał swojej Heleny i nie został pantoflarzem. Jednak na starość co złe, to wróciło. Obiecawszy swej córce Barbarze część swego ogromnego majątku jako posag, nie podarował jej nic. Bo chciwy był. Podobno do dziś pilnuje swoich skarbów, których dotąd nikt nie odnalazł. Podczas księżycowych nocy pojawia się pod postacią czarnego psa, obwiązanego brzęczącym łańcuchem, pilnującego dostępu do swoich kosztowności.
Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 2 gości
